Cleared for take-off....

Het heeft even geduurd, maar hier is dan het verslag over het laatste deel in Arizona .

Op 12 december had ik een IFR navigatie vlucht naar Las Vegas. De avond ervoor ben ik dus druk bezig geweest met de vluchtvoorbereiding, welke route nemen we, hoeveel brandstof hebben we nodig, waar gaan we heen als we opeens niet meer op het vliegveld van bestemming kunnen komen door bijvoorbeeld het weer (geen grote kans in deze omgeving ) of andere oorzaken waardoor het vliegveld dicht is. Met andere woorden, hetgene wat ik al veel vaker heb gedaan. Na de nodige laatste voorbereidingen op maandag gingen we onderweg, eerst de routeklaring opgevraagd bij Scottsdale Clearance Delivery en nadat we die ontvangen hadden konden we de lucht in. De route op zichzelf was erg simpel, kort nadat we vertrokken waren kregen we van de verkeersleiding al een instructie om rechtstreeks naar een punt te vliegen wat zo'n 100 NM (180 km) verderop lag, dat dus ingevoerd in de GPS en toen was het een heel stuk rechtuit vliegen. Onderweg kwamen we nog wat wolken tegen, wat we nog niet veel vaker hadden meegemaakt, maar helaas vlogen we er zelf niet doorheen .



In de buurt van Las Vegas ging de verkeersleiding over op het geven van vectors (bv. fly heading 300) eerst vlogen we over Lake Mead, een erg groot meer wat ontstaan is door de aanleg van de Hoover Dam. De dam zelf was helaas slecht zichtbaar voor ons, maar ja, je kan niet alles hebben. Vlak daarna zagen we Las Vegas, erg apart dit, midden in de woestijn waar echt helemaal niks is zie je opeens een enorme stad liggen. The Strip waar alle casino's aan liggen was erg duidelijk herkenbaar door dat het daar veel hoger is dan in de rest van de stad. Ook de Stratosphere Tower is duidelijk herkenbaar.



Nadat we hier langs vlogen, moesten we van de verkeersleiding richting het vliegveld North Las Vegas vliegen, waar we zouden landen (we gingen niet naar het internationale vliegveld, omdat de brandstof daar veel duurder was en je landingsgeld moet betalen). Alleen hield de verkeersleiding ons erg lang hoog ivm. ander verkeer waardoor we op het laatste moment heel snel, veel hoogte kwijt moesten raken. Op dat moment dus maar een nadering gemaakt waarbij je eerder het landingsgestel naar buiten doet, waardoor je de extra weerstand om kan zetten in extra daalsnelheid. Uiteindelijk kwamen we mooi uit en na de landing hebben we de baan verlaten om naar het platform te taxieën. Naast de baan stond al een follow-me wagen die ons naar onze parkeerplek heeft geleid.


Onze Arrow op KVGT (North Las Vegas).

Wat erg toevallig was, was dat we op het vliegveld nog een ex KLS-instructeur (Jim) tegen kwamen die nu voor Ameriflight vliegt. Dit is een cargo maatschappij die binnen de VS opereert.
We zijn eerst even naar zijn toestel gegaan en dit bekeken. Het zijn oude vliegtuigen, maar geschikt voor hun taak.



De bedoeling van m'n instructeur was om naar een Casino te gaan om daar wat te eten, we hebben Jim kunnen overhalen met ons mee te gaan. Vanuit het vliegveld is er een service die je wegbrengt. Hier hebben we dus mooi gebruik van kunnen maken om ons naar het Bellagio casino te laten brengen. Na een korte rit kwamen we bij het casino aan. Je weet echt niet wat je daar allemaal ziet! Heel indrukwekkend kan ik wel zeggen!


Het Bellagio, onderin zit het casino met restaurants, daarboven is het vooral hotel.

Binnen zijn we naar het buffet gegaan. We kwamen om 10.55 bij de kassa, wat in ons voordeel bleek te werken, omdat we nog net voor de breakfast prijs naar binnen konden, wat toch aardig in de prijs scheelt. Je betaalt 1x en het maakt dan niet uit hoe lang je dan blijft zitten. Eerst dus maar een ontbijtje gehaald en daarna heerlijk gelunched. Erg luxe en erg veel keus . Nadat we (eindelijk) uitgegeten waren zijn we nog naar de roulette tafel gegaan. Je bent in Las Vegas, dus dan moet je natuurlijk even een gokje wagen . Zelf heb ik alleen verloren (heb maar niet teveel ingezet ) , maar m'n instructeur had nog van 20 dollar 100 dollar weten te maken. Niet spectaculair, maar toch leuk.

Hierna moesten we alweer terug naar het vliegveld, omdat we ook nog 2 uur terug moesten vliegen. De terugvlucht zelf was niet spectaculair, maar toch wel leuk. Onderweg nog een stukje echt in de wolken gevlogen, dit is toch wel apart als het opeens helemaal wit om je heen is.

De dag erna hadden we weer een navigatievlucht, deze keer zijn we weer naar Las Vegas gegaan, maar zijn daar niet van het vliegveld afgeweest. We hebben alleen even op het vliegveld wat gegeten en zijn daarna weer terug gegaan. Deze vlucht was ook gelijk een check, die ik gelukkig gehaald heb. Op zich is dit ook niet zo moeilijk, navigatie is niet zo lastig, het lastige van IFR vind ik de approaches, maar dat hadden we niet echt veel tijdens deze vlucht. Op Las Vegas en Scottsdale kregen we beide keren een visual, dus lekker naar buiten kijken, niks geen lastige procedures, zorg maar dat je hem netjes op de baan krijgt .

Na deze vlucht zat het navigeren erop. De vluchten erna was eigenlijk vooral een herhaling om je voor te bereiden op de check. Dus weer veel approaches oefenen en holdings ed. vliegen. Dit vond ik toch wel weer even wennen na alle navigatievluchten, maar gelukkig wende het wel snel weer.

Toen was het tijd voor D28, de pre-final check. Deze werd door een Amerikaanse instructeur afgenomen, final checks worden altijd door een Nederlandse KLS-instructeur afgenomen. Zelf vond ik de check niet echt geweldig gaan, maar de instructeur blijkbaar wel. De beoordeling was iets, waar ik zeker wel tevreden mee kon zijn.

Een tijdje later was het tijd voor D29, de laatste check. Helaas ging het dit keer niet zo goed als bij de vorige check. Ik weet niet precies wat het was, maar het ging gewoon niet zoals het moest. Met andere woorden, niet gehaald . Naar aanleiding hiervan kreeg ik 2 extra vluchten en nadat ik deze gevlogen had mocht ik de check opnieuw proberen. Gelukkig ging het deze keer een stuk beter en had ik hem nu wel gehaald .

(Het valt jullie misschien wel op dat ik niet veel details vertel over checks, dit is niet omdat ik hier geen zin in heb, maar omdat ik niet weet wat ik hierover mag vertellen, ik kan me zo voorstellen dat de school liever niet heeft dat dit allemaal zo op straat ligt )

Al heel snel hierna kon ik verder met de laatste fase van het USA traject, de CPL. Dit staat voor commercial pilot license. Dit houdt in dat je weer net zoals in het begin VFR (op zicht) gaat vliegen, alleen dit keer volgens de normen van het ministerie van verkeer&waterstaat.
Ik vond dit wel weer even wennen, om weer de hele tijd naar buiten te kijken ipv. het vliegen puur op je instrumenten. Het was wel weer erg lekker om zo te vliegen. De nadruk lag nu ook weer veel meer op je landingen dan dat het bij IFR lag. Na 3 lessen was ik klaar met de voorbereiding voor de check en kon ik hiervoor op.

Op 30 december was het dan zover, ik ging m'n laatste vlucht in Arizona doen. Eerst een mondeling examen en daarna de vlucht zelf, het was niet perfect, maar goed genoeg, dus vanaf dat moment ben ik CPL rated!
Dit is dus het Europese vliegbrevet, in Nederland komt hier straks nog een aantekening voor multi-engine en IFR vliegen bij. Maar eerst was het tijd om te genieten van dit moment. Dit was wel een erg lekker gevoel, maar ook heel apart, omdat je weet dat je daar niet meer zelf zal vliegen.

De dagen hierna was het tijd om al het papierwerk in orde te maken en een ticket te boeken. Want doordat de IFR check niet zo soepel was gegaan heb ik de vorige datum niet gehaald, en moest ik kerst en de jaarwisseling in de VS vieren (hier kom ik zo wel op terug). Het Northwest ticket kon niet verder verlengd worden dus moest er een nieuwe komen. Uiteindelijk is er een ticket geboekt voor 5 januari bij Continental Airlines.


Alle papieren van dit opleidingstraject wat gecontroleerd en ingeleverd moest worden.

Na aardig wat werk was ook al het papierwerk af en kon dat ingeleverd worden. Wat ook hoort bij je CPL halen, is dat je naamplaatje van je uniform afgaat en dit ingewisseld wordt voor een wing.


De wing wordt opgespeld.


Eindelijk met wing!

Ik zou nog even terug komen op de feestdagen. Het was wel een tegenvaller toen het plan om kerst in Nederland te vieren niet door kon gaan, dus samen met m'n huisgenoten hebben we daar er maar een leuke kerst van gemaakt. Eerst kerstdag had Piet een heerlijke kerstmaaltijd op tafel gezet en tweede kerstdag hebben we gevierd met bijna alle studenten van de KLS die in Scottsdale zaten. Ook hier weer lekker gegeten en het erg gezellig gehad.

Oudejaarsavond heb ik eigenlijk 2x gevierd in Amerika. Eerst om 16.00 via een internet verbinding met Nederland , daar was het namelijk op dat moment 00.00 's avonds hebben we het met z'n allen gevierd in 1 van de appartementen, compleeet met oliebollen en champagne . Wel heel apart om dit soort dagen helemaal daar te vieren.

Tijdens de laatste dagen heb ik nog wat foto's gemaakt van de school en de vliegtuigen, omdat ik die nog niet had. Hieronder 2 foto's van de Arrow.


M'n studeerplek van de afgelopen tijd

]
Een kijkje in de hangar waar de motorbeplating weg was gehaald.

5 januari was het dan eindelijk zover, het moment waar ik toch wel lang naar had uitgekeken. Deze dag ging ik na ruim 6 maanden eindelijk naar huis. 's Ochtends werd ik bij het appartement opgepikt en naar Sky Harbor gebracht waarna ik naar de balie van Continental ging om in te checken. De eerst vlucht was met een Boeing 757 naar Houston waar ik over stapte op een Boeing 767 die me naar Amsterdam bracht. Dit was wel een lange vlucht, maar uiteindelijk landden we op 6 januari 's ochtends dan eindelijk op Schiphol. Na uitstappen voelde ik al meteen de kou, eindelijk weer heerlijk Nederlands koud bewolkt en regenachtig weer. Eerst naar de bagage band om te kijken of m'n koffers er ook weer. Deze had ik namelijk in Phoenix voor het laatst gezien, en aangezien er in Houston maar heel weinig tijd was om over te stappen had ik toch wel twijfels of ze waren meegekomen. Maar gelukkig viel het mee, na een tijdje zag ik ze op de band. Toen naar de aankomsthal, eerst door de bagage-aangifte waar gelukkig niemand stond, had namelijk geen zin m'n koffers overhoop te moeten laten halen . Nadat ik hier doorheen was naar buiten waar ik m'n naam al meteen hoorde. M'n ouders, broer en oma stonden daar al op me te wachten met een groot spandoek! Dit was wel een verrassing kan ik wel zeggen, heel erg leuk om ze na zo'n tijd eindelijk weer te zien! Eerst even naar de Deli-France om wat te eten en daarna met de trein naar huis.

Op vrijdag was ik dus teruggekomen, en op maandag kon ik al meteen weer naar Eelde om te beginnen met de grondschool voor de volgende fase. De FNPT2 simulater voor het multi-engine vliegen. Deze grondschool is om je weer te standardiseren voor het Europese luchtruim/communicatie en het leren omgaan met de multi-engine principes. Deze 2 weken werden afgesloten met een aantal toetsen die ik gelukkig allemaal gehaald heb. En nu is het wachten tot er ruimte op de simulator voor ons is, wat waarschijnlijk volgende week is.

Dit was het volgens mij allemaal, best wel een aardig lang verhaal geworden . Ik had deze weblog gestart om iedereen op de hoogte te houden van m'n Amerika avonturen, maar ik ga natuurlijk gewoon door met de rest van de vliegopleiding hier in Nederland.

Groeten, Martijn

Even een snelle update, het uitgebreide verslag komt later,

Op dit moment heb ik m'n laatste avond hier in Scottsdale. Heb namelijk m'n D29 IFR-check gehaald en ook m'n CPL check. Ben nu dus klaar om naar huis te gaan. Morgen om 14.32 vertrek ik naar Houston om daarna naar Amsterdam te gaan.
Ik ben wel erg blij dat het eindelijk zover is na ruim 6 maanden!

Martijn