Cleared for take-off....

Het is weer tijd voor een nieuw verslag

Afgelopen woensdag zou ik de Dx vliegen. Eerst gebackseat bij Tim die zijn D22 vloog, we zijn eerst weer naar de practice area gevlogen waar Tim basic IFR ging vliegen. Dus ook hij vloog met een kap op, zodat hij niet naar buiten kon kijken, maar moest vertrouwen op z'n instrumenten.



Na zo een tijdje gevlogen te hebben, ging ook hij over met het vliegen volgens z'n navplan. Onderweg zie je hier soms hele aparte dingen.


De graancirkels van Arizona. Wat precies het idee achter deze ronde akkers is weet ik niet, misschien dat het iets met irrigatie te maken heeft. Het is wel iets wat je hier trouwens regelmatig ziet.

Nadat we terugkwamen op Scottsdale moesten we alleen eerst even naar maintenance omdat 1 van de sensors van de brandstofindicators niet helemaal goed was. Helaas konden we hierdoor niet meer weg, waardoor mijn vlucht (weer) niet doorging. Dit was wel een tegenvaller, want hierdoor vloog ik nu al 5 dagen achter elkaar niet.

Donderdag heb ik mijn extra vlucht gevlogen, de vlucht zelf was erg leuk om te vliegen, alleen jammer dat het als Dx moest. We gingen van Scottsdale naar Deer Valley, daar een touch&go gedaan, toen een touch&go op Glendale, daarna op Goodyear. Vanaf daar doorgevlogen naar Chandler, ook hier weer een touch&go gedaan en toen via Falcon waar we hetzelfde deden terug naar Scottsdale. Doordat deze velden dichtbij elkaar liggen ben je constant druk bezig met approaches voor te bereiden en je moet je goed bewust zijn van hoe de airspaces liggen. Erg leerzaam dus allemaal! Toen ik terugwas op Scottsdale hoorde ik alleen een bericht waar ik wat minder blij mee was. Ik moest m'n D24 check overdoen, omdat ik een Dx had gekregen. Het kan dus blijkbaar niet dat je de check wel haalt maar alleen een Dx krijgt voordat je verder gaat met het programma.

's Avonds heb ik daarom dus een vlucht gepland naar Prescott, wetende dat we hem nauwelijks gingen vliegen, maar ook dan moet je hem goed plannen. Verder nog even in het AOM (aircraft operations manual) de dingen opgezocht wat de vorige keer niet goed ging, zodat ik niet dezelfde fouten opnieuw zou maken.

Vrijdag heb ik dus m'n recheck gevlogen, dit keer met Aaron Nave. Dit keer ging het gelukkig een stuk beter. M'n navigatie was beter, steep turns en stalls gingen beter en op Deer Valley gingen de touch&go's ook lekkerder. Wel moest ik 1 keer go-around, maar dat kwam doordat er lichte windshear was boven het veld, waardoor m'n approach snelheid iets te laag werd. Na terugkomst op Scottsdale hebben we gedebriefd en dit keer was de instructeur wel tevreden. Natuurlijk nog wel punten wat beter moest, zoals m'n hoogte houden. Het was wel goed genoeg, maar de bedoeling is dat de meter echt strak stilstaat op de hoogte die je wilt vliegen.
Maar de check heb ik dit keer in ieder geval wel gewoon gehaald, dus ik kon weer verder met het programma, wat wel erg prettig is.

Zaterdag had ik eindelijk weer eens een solovlucht, toch wel erg lekker om weer een keer alleen de lucht in te gaan. Dit was een 2 uur solo, dus had ik lekker de tijd om ook iets verder te vliegen (wel binnen de wettelijke 25NM). Ik ben naar de Horseshoe dam gevlogen in de Northeast practice area, erg mooi is het daar! Vanaf daar heb ik een diversion (uitwijken) geoefend naar een punt naar het zuiden in de practice area. Toen een diversion geoefend via Deer Valley naar de andere practice area en daar nog wat stalls en steep turns geoefend. Daarna op Scottsdale wat touch&go's gedaan en toen zat het er alweer op.


Bij de klasgenoten in Deer Valley was het plan ontstaan om te gaan parachutespringen in Eloy (een veld zuid van Phoenix). Er werd ook gevraagd wie er van onze groep in Scottsdale zin had om mee te gaan. Dit bleek dus alleen Ewout en ik te zijn. Zondag zijn we naar Eloy gegaan, waar we eerst een video te zien kregen over de gevaren die eraan verbonden zijn en over een verklaring die je moet ondertekenen waarin je het recht opgeeft ze aan te kunnen klagen.



De verklaring bestond uit 4 kantjes waarin je allemaal moest ondertekenen dat je snapt dat het zwaar lichamelijk letsel kan opleveren (of erger), dat je verklaart ze niet aan te klagen, je verklaart dat je het vrijwillig invult en nog veel meer van dit soort dingen. Erg leuk om te lezen allemaal.


(Licht gespannen wachten op wat komen gaat)

Hierna maakten we kennis met de instructeurs (je maakt namelijk een tandemsprong), we kregen een briefing hoe de sprong uit het vliegtuig zelf in z'n werk gaat, hoe je je lichaam moet houden in de vrije val en hoe de landing in z'n werk gaat. Mijn instructeur vroeg ook nog of ik zelf de parachute wilde trekken, het antwoord is natuurlijk te raden. Na een tijdje gewacht te hebben en gekeken te hebben bij de dropzone was het onze beurt om naar het vliegtuig te gaan.



Het bleek dat we met een Skyvan gingen, het lelijkste toestel ooit ontworpen, alle besturingskabels liepen zichtbaar door het plafond, en de motoren maakten een enorme herrie. Maar we hadden in ieder geval een parachute voor het geval het toestel ermee op zou houden.



Nadat we in het toestel geklommen waren, taxieden we naar de baan en gingen we takeoff. De klimsnelheid van het toestel viel me trouwens tegen (als je springt heb je een hoogtemeter om je pols om te bepalen wanneer je de parachute open moet trekken).

Na een tijd geklommen te hebben tot 13.000 feet AGL (above ground level) ging de deur aan de achterkant open. Toen ik zag hoe ver de grond onder me zat werd ik toch wel licht gespannen om eerlijk te zijn. 13.000 feet (4km) is wel hoog. Maar je hebt geen tijd om te twijfelen, een tijdje daarvoor waren we al vastgegespt aan de instructeur dus toen de groene lamp aanging stonden we op en liepen naar de deur en sprongen eruit. Wat een apart gevoel is dat als je uit zo'n toestel springt! Je valt met een rotvaart naar beneden, ongeveer met 200km/hr. De lucht giert om je heen en het is op die hoogte ook best wel fris, zo'n 5 tot 10 graden. Je voelt het alleen snel warmer worden. Op 6000 feet moest de hand naar achteren naar de handle van de parachute en op 5000 moest ik hem opentrekken. We hebben toen een vrije val gehad van ongeveer 1 minuut! Nadat ik dit gedaan had, ontvouwde de parachute zich gelukkig. Het geeft best wel een ruk als dat ding zich ontvouwd, je vertraagt best snel tot een normale daalsnelheid. Toen we eenmaal gestabiliseerd hingen hebben we nog wat bochten gemaakt, het viel me op dat je echt heel snel kunt draaien, de bochten kunnen zo scherp zijn dat je echt horizontaal in de lucht hangt. Na een tijdje kwamen we dichtbij de grond en landde de instructeur ons netjes.
Het gevoel dat je dan hebt is erg moeilijk te beschrijven, het geeft echt zo'n kick, de adrenaline spuit nog door je aderen.

Na een tijdje kwam de instructeur terug met een certificaat en een t-shirt, waar op de achterkant staat "I jumped from 13.000". Een erg leuk aandenken aan dit! Hierna sprongen nog andere klasgenoten want we konden helaas niet allemaal tegelijk (ik sprong tegelijk met 4 klasgenoten), toen ook zij gesprongen waren (en weer geland) zijn we op het veld nog wat gaan eten en zijn daarna weer teruggegaan. Als ik de kans krijg doe ik dit zo weer!


(Mariëlle komt naar beneden zetten)

Ik heb helaas nog geen foto's waar ik zelf op sta, die komen hopelijk later nog.


Maandags heb ik gebruikt om lekker uit te slapen, in het zwembad te liggen en de vlucht van dinsdag voor te bereiden (Scottsdale-Prescott-Kingman-Lake Havasu-Blythe-Buckeye-Scottsdale). Ik vloog hiervan het eerste deel tot Lake Havasu. Het verslag van deze vlucht komt later.

Ik denk dat ik de afgelopen tijd beter niet had kunnen zeggen, dat het lekker gaat, want dit wordt meteen afgestraft . Vorige week heb ik maar 3 keer gevlogen.
Dit komt doordat we met 4 personen bij 1 instructeur zitten, wat teveel is. Daardoor kan niet iedereen elke dag vliegen.

Dinsdag zou ik eerst niet vliegen, maar toen ik bij de school aankwam, bleek dat er een vlucht niet doorging, waardoor ik op dat moment mijn S23 solo vlucht kon gaan uitvoeren. Dus toen meteen m'n mass&balance forumulieren ingevuld en het toestel gepreflight. Iets later hing ik in de lucht. Over deze vlucht is eigenlijk weinig bijzonders te vertellen, dezelfde manoeuvres als ik al vaker gedaan heb en daarna touch&go's gedaan.

Woensdag heb ik niet gevlogen, maar heb wel een briefing gehad voor vlucht D22 (die dus inderdaad na S23 komt voor mij, omdat dit beter uitkwam). Dit is namelijk basic IFR vliegen. Dit houdt in dat je daarbij vliegt door puur op je instrumenten te kijken en niet meer door naar buiten te kijken. Dit is omdat het tijdens het vliegen mogelijk is dat je onbedoeld in de wolken terechtkomt. Je moet dan een 180 graden bocht kunnen maken op je instrumenten om zo snel mogelijk weer uit die wolk te zijn. Ook kreeg ik uitleg over vliegen met behulp van navigatiebakens op de grond. Dit was op zich weinig nieuws, maar toch wel handig om het nog een keer uitgelegd te krijgen.

's Avonds heb ik de voorbereiding gemaakt voor D22, omdat ook een deel navigatievlucht was. Dus weer intekenen op de kaart en het navlog invullen. Dit ging dit keer al sneller dan de vorige keer, de 2e keer weet je namelijk al beter wat de bedoeling is.

Donderdag was het dus tijd voor D22. Eerst opgestegen vanaf Scottsdale en daarna naar de practice area. Hier liet Werner eerst het verschijnsel vertigo zien. Dit is de situatie dat de registratie van je evenwichtsorgaan niet klopt met de werkelijkheid. Ik moest daarvoor eerst m'n ogen dichtdoen waarna hij een bocht naar links ging inzetten. Daarna ging hij terugrollen naar rechts en moest ik zeggen wanneer ik dacht dat het vliegtuig weer horizontaal hing. Ik zat er dus helemaal naast. We hingen nog 20 graden naar links toen ik dacht dat we weer recht hingen. Wel erg goed om je bewust te worden van het feit dat je niet op je gevoel moet vertrouwen maar op de instrumenten.


(deze cartoon is volgens mij onder alle piloten wel bekend)

Daarna kreeg ik een kap op m'n hoofd zodat ik niet meer naar buiten kon kijken, maar alleen nog naar de instrumenten. Heel erg apart om dat zicht kwijt te raken.
Dit is echt een hele andere manier van vliegen, correcties die op de instrumenten heel klein lijken, zijn in werkelheid al snel groot, waar je dus bewust rekening mee moet houden. Ik vond het wel erg leuk om te doen! Voor een eerste keer ging het toch best aardig, al is het moeilijk om niet teveel gefixeerd te raken op 1 instrument waar je de rest "vergeet" te scannen. Als je snelheid bijvoorbeeld niet goed is, ben je druk bezig dat te corrigeren, waardoor je dus bijvoorbeeld vergeet je koers in de gaten te houden. Maar ook bij dit geldt "oefening baart kunst".

Hierna vlogen we naar Coolidge, wat een ongecontroleerd veld is ten zuid-oosten van Phoenix. Hier deden we een touch&go waarna we klommen naar de initiele hoogte van m'n navigatieplan, en toen gingen we dat uitvoeren. Dit was een kort plan, en halverwege gingen we diverten (uitwijken) naar een ander veld. Dus meteen een gegokte koers volgen en daarna op de kaart een precieze koers bepalen. Dit ging wel aardig goed, alleen heb ik het veld nooit gevonden. Dit kwam doordat het veld er anders uitzag dan ik verwacht had, een veel kleinere baan dan normaal en het asfalt zag er meer uit dan zand dan als asfalt, waardoor het wegviel tegen de omgeving. Maar ja, de navigatie op zich erheen was wel goed.

Daarna nog wat navigatie gedaan met behulp van bakens, dus eerst frequentie erin draaien, dan morse uitluisteren om te kijken of het de juiste is die je ontvangt (elk baken zendt z'n "naam" in morse uit) en daarna kijken op welke radiaal je zit (waar je zit ten opzichte van het baken). Hierna vlogen we radialen, hierbij zorg je ervoor dat de naald gecentreerd blijft op het instrument waardoor je dus op een rechte lijn blijft vliegen richting baken of van het baken af. Toen we ook hiermee klaar waren gingen we weer richting Scottsdale en na de landing daar kon ik weer 2 uur bijschrijven in m'n logboek. Erg leuk zo'n vlucht met deze nieuwe dingen!

Voor het eerst sinds 3 weken ben ik daarna weer gaan backseaten, Pieter had namelijk z'n eerste navigatievlucht. Dit was wel weer erg leuk om een keer te doen. Je hebt dan namelijk veel meer gelegenheid om van de omgeving te genieten en foto's te maken.


Net geklommen naar 4500 feet


Tegenwoordig ziet je steeds vaker wolken hier


Mijnactiviteiten bij Phoenix


Onderweg langs mooie bergen


Pinal, een vliegveld waar vliegtuigen opgeslagen staan, die op dit moment niet meer in gebruik zijn, wachtende op betere tijden voor hen. Zonde om te zien, vliegtuigen horen in de lucht


Ook nu kwamen we bij Coolidge, wel een leuk veld.

Vrijdag was het tijd voor m'n D24 checkvlucht, dit is de check zodat je daarna solo cross-country mag vliegen.
Cody zou deze check afnemen voor mij. Eerst een oral (mondeling), over regels en procedures, dit was niet een al te groot probleem, dus daarna de kist preflighten en er vandoor.

Ik weet nog steeds niet wat het was deze dag, niks maar dan ook echt niks, liep zoals het moest. Het begon al met de take-off, die niet echt soepel ging, daarna ging de navigatie niet helemaal goed. M'n landingen op Chandler was ik niet tevreden over, daarna gingen de stalls en steep-turns niet lekker en ook de transitie over Sky Harbor ging niet helemaal zoals het moest, ik was iets aan de late kant met contact opnemen met de approach daar. Wel op tijd, maar ik had beter wat meer speling kunnen nemen. Met andere woorden, ik liep de hele tijd achter de feiten aan.


Na de landing op Scottsdale had ik echt een rotgevoel, ik wist zeker dat ik de check niet gehaald had. Dat bleek bij de debriefing nog mee te vallen, ik had de check wel gehaald, maar ik krijg nog even een extra vlucht voor positional awareness en staying ahead of the aircraft.
Niks aan te doen, maar wel erg vervelend, aangezien ik met deze punten normaal eigenlijk geen problemen heb. M'n eigen instructeur snapte er ook niks van, wat dan wel weer prettig is om te horen.

Zaterdag kon ik de Dx (zo wordt een extra vlucht genoemd) niet krijgen omdat het via de DCFI (district chief flight instructor) moet gaan, en hij was helaas niet aanwezig. Zondag en maandag had ik weekend, maar dinsdag lukt het helaas ook niet om deze Dx te vliegen, doordat m'n instructeur geen contact heeft kunnen krijgen met de DCFI. Dit wordt dus pas woensdag . Dit betekent dus dat ik nu 4 dagen achter elkaar niet vlieg, hier ben ik echt niet blij mee, maar hopelijk is dit voorlopig ook de laatste vertraging, ik wil namelijk wel weer erg graag verder met het programma.

Dit was het wat vliegen betreft,
Afgelopen zaterdag hadden we met heel 04-02 (op 2 personen na die ergens anders waren) een barbeque in Deer Valley. Erg leuk om ook de klasgenoten van 4-2A en 4-2C weer eens te zien. Het was erg in ieder geval wel erg gezellig, en het eten (en bier) smaakte erg goed! Foto's hiervan komen (hopelijk) later

Ik ga nu eens even slapen, het is hier al bijna 00.30, hoogste tijd dus .

ps. de vorige post over de kikker, komt doordat we ons een beetje zaten te vervelen hier, voor de kikker achtergrond zie: Cleveringa.net

Groot nieuws. Nadat Olfert ontevreden wegliep van de onderhandelingen, stuurde hij zijn commando kikker om op ons te spioneren. Echter, door extra waakzaamheid en DEFCON 4, werd deze Special Forces kikker al snel in de kladden gepakt. Na een extra lange ondervraging werd besloten de kikker de mond te snoeren. Door opknoping is aan dit verhaal een einde gebracht. EINDE KIKKER!



De Kikker heeft eindelijk door dat met ons niet gespot kan worden.




Triomfantelijk eisen de helden hun overwinning op.



Een lot als ventilator beschoren.

Daar ben ik weer!

Inmiddels is het alweer een week later. Afgelopen week is er een leuke optie bijgekomen (vind ik zelf) op deze log. Bovenaan staat een link waar je kan zien wat m'n voortgang is in het vliegtraject. Met dank aan Doreen voor het maken hiervan! Ik zal proberen dit na elke vlucht bij te werken.
Nu staat er alleen nog het VFR programma, maar wanneer ik weet hoe de rest van het programma in elkaar zit (IFR, Multi-engine, Bridge-course) zal dit er ook bij komen te staan.

Ik kwam er bij Sabena achter dat ook mede-studenten ook m'n log lezen. De laatste log hing zelfs uitgeprint op het prikbord als quote van de dag. Het mooiste is nog dat ze dachten dat ik het niet gezien had, omdat ik het gewoon liet hangen. Jammer jongens, maar dit interesseert me dus niks . Hartelijk dank voor de gratis reclame!


(preflight, 's ochtends vroeg)

De laatste vluchten waren 3 solo vluchten en 1 dual vlucht. De solo vluchten was eigenlijk meer van hetzelfde. Beetje maneouvres oefenen zoals stalls, slow-flight, steepturns en practiced forced landings. Ik heb nu wel het gevoel dat ik dit goed onder de knie begin te krijgen.
De rest van de tijd heb ik gebruikt om touch&go's te gaan doen, hiervoor ben ik 2 keer naar Deer Valley toegeweest, omdat dit vaak rustiger is dan Scottsdale. Op zich ging dit wel goed, behalve donderdag. Toen was ik zelf niet echt tevreden over m'n landingen. Ik kwam vaak initieel te hoog uit op final approach en bij 1 landing maakte ik zelfs een driepunts-landing, dus met alle wielen raakte ik tegelijk de baan. Het blijkt dat het neuswiel goed veert, want ik ging net zo hard weer de lucht in. Gelukkig hoef je geen landingsgeld te betalen, anders was het waarschijnlijk gerekend als meerdere landingen. Dit doe ik dus ook 1 keer en (hopelijk) nooit weer.

Woensdag had ik mijn eerste navigatie vlucht. De bedoeling was dat we vanaf Scottsdale naar Gila-Bend zouden vliegen ten zuid-westen van Phoenix. De dag ervoor had ik met Jim al de route bepaald, je moet namelijk een route uitstippelen dat je langs punten komt die je onderweg kunt herkennen om in te schatten of je nog goed vliegt. Hiervoor hadden we dus bijvoorbeeld genomen: een kruising van hoogspanningsmasten met een weg, vliegvelden en een aquaduct.
De dag ervoor ben je druk bezig met alles uit te tekenen op je kaart, koersen bepalen, hoogtes en navlogs in te vullen. Dit doe je allemaal om de werkdruk tijdens het vliegen wat lager te laten zijn.


(druk bezig met de voorbereidingen)


(de uiteindelijke route uitgetekend op de kaart, de blauwe lijn is de route, blauwe rondjes zijn keerpunten en rode rondjes zijn obstakels)

De dag erna gingen we de vlucht dus uitvoeren, na vertrek eerst naar entry-point gevlogen, waar onze route begon. Jim vloog de eerste 2 legs zodat ik kon zien hoe de navigatie in z'n werk ging en tijd had de omgeving te vergelijken met de kaart. Daarna vloog ik. Echt heerlijk op deze manier vliegen, het toestel vliegt wel vanzelf, zodat je jezelf kan richten op het navigeren. Je bent hier op zich wel druk bezig met constant controleren of je goed zit en het navlog in te vullen, maar hier komt vanzelf wel routine in. We kwamen op zich steeds wel goed uit, dus dat was mooi meegenomen .

Na een fullstop taxiback (volledig stoppen en terugtaxieën naar het begin van de baan) op Gila-Bend vlogen we verder. We deden een class Bravo-Transition richting Scottsdale. Dit houdt in dat je door het luchtruim van een groot gecontroleerd vliegveld vliegt. In dit geval Sky-Harbor, het Schiphol van Phoenix. Erg apart, maar ook erg mooi om over de banen heen te vliegen en de 737's onder je te zien opstijgen.
Toen we hun airspace weer uit waren zijn we doorgevlogen naar Deer Valley, hebben een touch&go gedaan en zijn daarna doorgevlogen naar Scottsdale en de vlucht zat er weer op. In totaal was het een vlucht van 2:15 uur. Binnenkort gaan we dit soort vluchten ook solo doen, dan heb je zelfs vluchten van 4 uur erbij zitten, dat wordt dus een bestemming uitkiezen met een goed restaurant.

Ondertussen zijn we ook wat meer gewend geraakt in ons appartement, het tapijt is gereinigd, zodat er weer wat beter te leven valt. En we hebben ons eigen internet afgesloten, want sinds 1 augustus was het vorige abonnement afgelopen. Helaas hebben ze hier nog niet zo'n prijzenslag gehad met internet als in Nederland, kabel internet + tv kost hier per maand 80 dollar . Maar ja, zonder internet kan je tegenwoordig niet meer.


(avond uitzicht vanaf ons balkon)

Komende week vlieg ik weer met Werner, en vanaf 16 augustus verander ik weer van instructeur, ik zal dan gaan vliegen met een Britse instructeur. Ook wel relaxt volgens mij, hij had in de eerste week gezegd dat hij met z'n studenten naar San Diego en Los Angeles vliegt. Niet verkeerd dus.

Dit was het weer voor nu!

Groeten, Martijn