woensdag, augustus 24, 2005
Skydiving!
Het is weer tijd voor een nieuw verslag
Afgelopen woensdag zou ik de Dx vliegen. Eerst gebackseat bij Tim die zijn D22 vloog, we zijn eerst weer naar de practice area gevlogen waar Tim basic IFR ging vliegen. Dus ook hij vloog met een kap op, zodat hij niet naar buiten kon kijken, maar moest vertrouwen op z'n instrumenten.
Na zo een tijdje gevlogen te hebben, ging ook hij over met het vliegen volgens z'n navplan. Onderweg zie je hier soms hele aparte dingen.
De graancirkels van Arizona
. Wat precies het idee achter deze ronde akkers is weet ik niet, misschien dat het iets met irrigatie te maken heeft. Het is wel iets wat je hier trouwens regelmatig ziet.
Nadat we terugkwamen op Scottsdale moesten we alleen eerst even naar maintenance omdat 1 van de sensors van de brandstofindicators niet helemaal goed was. Helaas konden we hierdoor niet meer weg, waardoor mijn vlucht (weer) niet doorging. Dit was wel een tegenvaller, want hierdoor vloog ik nu al 5 dagen achter elkaar niet.
Donderdag heb ik mijn extra vlucht gevlogen, de vlucht zelf was erg leuk om te vliegen, alleen jammer dat het als Dx moest. We gingen van Scottsdale naar Deer Valley, daar een touch&go gedaan, toen een touch&go op Glendale, daarna op Goodyear. Vanaf daar doorgevlogen naar Chandler, ook hier weer een touch&go gedaan en toen via Falcon waar we hetzelfde deden terug naar Scottsdale. Doordat deze velden dichtbij elkaar liggen ben je constant druk bezig met approaches voor te bereiden en je moet je goed bewust zijn van hoe de airspaces liggen. Erg leerzaam dus allemaal! Toen ik terugwas op Scottsdale hoorde ik alleen een bericht waar ik wat minder blij mee was. Ik moest m'n D24 check overdoen, omdat ik een Dx had gekregen. Het kan dus blijkbaar niet dat je de check wel haalt maar alleen een Dx krijgt voordat je verder gaat met het programma.
's Avonds heb ik daarom dus een vlucht gepland naar Prescott, wetende dat we hem nauwelijks gingen vliegen, maar ook dan moet je hem goed plannen. Verder nog even in het AOM (aircraft operations manual) de dingen opgezocht wat de vorige keer niet goed ging, zodat ik niet dezelfde fouten opnieuw zou maken.
Vrijdag heb ik dus m'n recheck gevlogen, dit keer met Aaron Nave. Dit keer ging het gelukkig een stuk beter. M'n navigatie was beter, steep turns en stalls gingen beter en op Deer Valley gingen de touch&go's ook lekkerder. Wel moest ik 1 keer go-around, maar dat kwam doordat er lichte windshear was boven het veld, waardoor m'n approach snelheid iets te laag werd. Na terugkomst op Scottsdale hebben we gedebriefd en dit keer was de instructeur wel tevreden. Natuurlijk nog wel punten wat beter moest, zoals m'n hoogte houden. Het was wel goed genoeg, maar de bedoeling is dat de meter echt strak stilstaat op de hoogte die je wilt vliegen.
Maar de check heb ik dit keer in ieder geval wel gewoon gehaald, dus ik kon weer verder met het programma, wat wel erg prettig is.
Zaterdag had ik eindelijk weer eens een solovlucht, toch wel erg lekker om weer een keer alleen de lucht in te gaan. Dit was een 2 uur solo, dus had ik lekker de tijd om ook iets verder te vliegen (wel binnen de wettelijke 25NM). Ik ben naar de Horseshoe dam gevlogen in de Northeast practice area, erg mooi is het daar! Vanaf daar heb ik een diversion (uitwijken) geoefend naar een punt naar het zuiden in de practice area. Toen een diversion geoefend via Deer Valley naar de andere practice area en daar nog wat stalls en steep turns geoefend. Daarna op Scottsdale wat touch&go's gedaan en toen zat het er alweer op.
Bij de klasgenoten in Deer Valley was het plan ontstaan om te gaan parachutespringen in Eloy (een veld zuid van Phoenix). Er werd ook gevraagd wie er van onze groep in Scottsdale zin had om mee te gaan. Dit bleek dus alleen Ewout en ik te zijn. Zondag zijn we naar Eloy gegaan, waar we eerst een video te zien kregen over de gevaren die eraan verbonden zijn en over een verklaring die je moet ondertekenen waarin je het recht opgeeft ze aan te kunnen klagen
.
De verklaring bestond uit 4 kantjes waarin je allemaal moest ondertekenen dat je snapt dat het zwaar lichamelijk letsel kan opleveren (of erger), dat je verklaart ze niet aan te klagen, je verklaart dat je het vrijwillig invult en nog veel meer van dit soort dingen. Erg leuk om te lezen allemaal.
(Licht gespannen wachten op wat komen gaat)
Hierna maakten we kennis met de instructeurs (je maakt namelijk een tandemsprong), we kregen een briefing hoe de sprong uit het vliegtuig zelf in z'n werk gaat, hoe je je lichaam moet houden in de vrije val en hoe de landing in z'n werk gaat. Mijn instructeur vroeg ook nog of ik zelf de parachute wilde trekken, het antwoord is natuurlijk te raden. Na een tijdje gewacht te hebben en gekeken te hebben bij de dropzone was het onze beurt om naar het vliegtuig te gaan.
Het bleek dat we met een Skyvan gingen, het lelijkste toestel ooit ontworpen, alle besturingskabels liepen zichtbaar door het plafond, en de motoren maakten een enorme herrie. Maar we hadden in ieder geval een parachute voor het geval het toestel ermee op zou houden.
Nadat we in het toestel geklommen waren, taxieden we naar de baan en gingen we takeoff. De klimsnelheid van het toestel viel me trouwens tegen (als je springt heb je een hoogtemeter om je pols om te bepalen wanneer je de parachute open moet trekken).
Na een tijd geklommen te hebben tot 13.000 feet AGL (above ground level) ging de deur aan de achterkant open. Toen ik zag hoe ver de grond onder me zat werd ik toch wel licht gespannen om eerlijk te zijn. 13.000 feet (4km) is wel hoog. Maar je hebt geen tijd om te twijfelen, een tijdje daarvoor waren we al vastgegespt aan de instructeur dus toen de groene lamp aanging stonden we op en liepen naar de deur en sprongen eruit. Wat een apart gevoel is dat als je uit zo'n toestel springt! Je valt met een rotvaart naar beneden, ongeveer met 200km/hr. De lucht giert om je heen en het is op die hoogte ook best wel fris, zo'n 5 tot 10 graden. Je voelt het alleen snel warmer worden. Op 6000 feet moest de hand naar achteren naar de handle van de parachute en op 5000 moest ik hem opentrekken. We hebben toen een vrije val gehad van ongeveer 1 minuut! Nadat ik dit gedaan had, ontvouwde de parachute zich gelukkig. Het geeft best wel een ruk als dat ding zich ontvouwd, je vertraagt best snel tot een normale daalsnelheid. Toen we eenmaal gestabiliseerd hingen hebben we nog wat bochten gemaakt, het viel me op dat je echt heel snel kunt draaien, de bochten kunnen zo scherp zijn dat je echt horizontaal in de lucht hangt
. Na een tijdje kwamen we dichtbij de grond en landde de instructeur ons netjes.
Het gevoel dat je dan hebt is erg moeilijk te beschrijven, het geeft echt zo'n kick, de adrenaline spuit nog door je aderen.
Na een tijdje kwam de instructeur terug met een certificaat en een t-shirt, waar op de achterkant staat "I jumped from 13.000". Een erg leuk aandenken aan dit! Hierna sprongen nog andere klasgenoten want we konden helaas niet allemaal tegelijk (ik sprong tegelijk met 4 klasgenoten), toen ook zij gesprongen waren (en weer geland) zijn we op het veld nog wat gaan eten en zijn daarna weer teruggegaan. Als ik de kans krijg doe ik dit zo weer!
(Mariëlle komt naar beneden zetten)
Ik heb helaas nog geen foto's waar ik zelf op sta, die komen hopelijk later nog.
Maandags heb ik gebruikt om lekker uit te slapen, in het zwembad te liggen en de vlucht van dinsdag voor te bereiden (Scottsdale-Prescott-Kingman-Lake Havasu-Blythe-Buckeye-Scottsdale). Ik vloog hiervan het eerste deel tot Lake Havasu. Het verslag van deze vlucht komt later.
Afgelopen woensdag zou ik de Dx vliegen. Eerst gebackseat bij Tim die zijn D22 vloog, we zijn eerst weer naar de practice area gevlogen waar Tim basic IFR ging vliegen. Dus ook hij vloog met een kap op, zodat hij niet naar buiten kon kijken, maar moest vertrouwen op z'n instrumenten.
Na zo een tijdje gevlogen te hebben, ging ook hij over met het vliegen volgens z'n navplan. Onderweg zie je hier soms hele aparte dingen.
De graancirkels van Arizona
. Wat precies het idee achter deze ronde akkers is weet ik niet, misschien dat het iets met irrigatie te maken heeft. Het is wel iets wat je hier trouwens regelmatig ziet.Nadat we terugkwamen op Scottsdale moesten we alleen eerst even naar maintenance omdat 1 van de sensors van de brandstofindicators niet helemaal goed was. Helaas konden we hierdoor niet meer weg, waardoor mijn vlucht (weer) niet doorging. Dit was wel een tegenvaller, want hierdoor vloog ik nu al 5 dagen achter elkaar niet.
Donderdag heb ik mijn extra vlucht gevlogen, de vlucht zelf was erg leuk om te vliegen, alleen jammer dat het als Dx moest. We gingen van Scottsdale naar Deer Valley, daar een touch&go gedaan, toen een touch&go op Glendale, daarna op Goodyear. Vanaf daar doorgevlogen naar Chandler, ook hier weer een touch&go gedaan en toen via Falcon waar we hetzelfde deden terug naar Scottsdale. Doordat deze velden dichtbij elkaar liggen ben je constant druk bezig met approaches voor te bereiden en je moet je goed bewust zijn van hoe de airspaces liggen. Erg leerzaam dus allemaal! Toen ik terugwas op Scottsdale hoorde ik alleen een bericht waar ik wat minder blij mee was. Ik moest m'n D24 check overdoen, omdat ik een Dx had gekregen. Het kan dus blijkbaar niet dat je de check wel haalt maar alleen een Dx krijgt voordat je verder gaat met het programma.
's Avonds heb ik daarom dus een vlucht gepland naar Prescott, wetende dat we hem nauwelijks gingen vliegen, maar ook dan moet je hem goed plannen. Verder nog even in het AOM (aircraft operations manual) de dingen opgezocht wat de vorige keer niet goed ging, zodat ik niet dezelfde fouten opnieuw zou maken.
Vrijdag heb ik dus m'n recheck gevlogen, dit keer met Aaron Nave. Dit keer ging het gelukkig een stuk beter. M'n navigatie was beter, steep turns en stalls gingen beter en op Deer Valley gingen de touch&go's ook lekkerder. Wel moest ik 1 keer go-around, maar dat kwam doordat er lichte windshear was boven het veld, waardoor m'n approach snelheid iets te laag werd. Na terugkomst op Scottsdale hebben we gedebriefd en dit keer was de instructeur wel tevreden. Natuurlijk nog wel punten wat beter moest, zoals m'n hoogte houden. Het was wel goed genoeg, maar de bedoeling is dat de meter echt strak stilstaat op de hoogte die je wilt vliegen.
Maar de check heb ik dit keer in ieder geval wel gewoon gehaald, dus ik kon weer verder met het programma, wat wel erg prettig is.
Zaterdag had ik eindelijk weer eens een solovlucht, toch wel erg lekker om weer een keer alleen de lucht in te gaan. Dit was een 2 uur solo, dus had ik lekker de tijd om ook iets verder te vliegen (wel binnen de wettelijke 25NM). Ik ben naar de Horseshoe dam gevlogen in de Northeast practice area, erg mooi is het daar! Vanaf daar heb ik een diversion (uitwijken) geoefend naar een punt naar het zuiden in de practice area. Toen een diversion geoefend via Deer Valley naar de andere practice area en daar nog wat stalls en steep turns geoefend. Daarna op Scottsdale wat touch&go's gedaan en toen zat het er alweer op.
Bij de klasgenoten in Deer Valley was het plan ontstaan om te gaan parachutespringen in Eloy (een veld zuid van Phoenix). Er werd ook gevraagd wie er van onze groep in Scottsdale zin had om mee te gaan. Dit bleek dus alleen Ewout en ik te zijn. Zondag zijn we naar Eloy gegaan, waar we eerst een video te zien kregen over de gevaren die eraan verbonden zijn en over een verklaring die je moet ondertekenen waarin je het recht opgeeft ze aan te kunnen klagen
.De verklaring bestond uit 4 kantjes waarin je allemaal moest ondertekenen dat je snapt dat het zwaar lichamelijk letsel kan opleveren (of erger), dat je verklaart ze niet aan te klagen, je verklaart dat je het vrijwillig invult en nog veel meer van dit soort dingen
. Erg leuk om te lezen allemaal.(Licht gespannen wachten op wat komen gaat)
Hierna maakten we kennis met de instructeurs (je maakt namelijk een tandemsprong), we kregen een briefing hoe de sprong uit het vliegtuig zelf in z'n werk gaat, hoe je je lichaam moet houden in de vrije val en hoe de landing in z'n werk gaat. Mijn instructeur vroeg ook nog of ik zelf de parachute wilde trekken, het antwoord is natuurlijk te raden
. Na een tijdje gewacht te hebben en gekeken te hebben bij de dropzone was het onze beurt om naar het vliegtuig te gaan. Het bleek dat we met een Skyvan gingen, het lelijkste toestel ooit ontworpen
, alle besturingskabels liepen zichtbaar door het plafond, en de motoren maakten een enorme herrie. Maar we hadden in ieder geval een parachute voor het geval het toestel ermee op zou houden.Nadat we in het toestel geklommen waren, taxieden we naar de baan en gingen we takeoff. De klimsnelheid van het toestel viel me trouwens tegen (als je springt heb je een hoogtemeter om je pols om te bepalen wanneer je de parachute open moet trekken).
Na een tijd geklommen te hebben tot 13.000 feet AGL (above ground level) ging de deur aan de achterkant open. Toen ik zag hoe ver de grond onder me zat werd ik toch wel licht gespannen om eerlijk te zijn. 13.000 feet (4km) is wel hoog
. Maar je hebt geen tijd om te twijfelen, een tijdje daarvoor waren we al vastgegespt aan de instructeur dus toen de groene lamp aanging stonden we op en liepen naar de deur en sprongen eruit. Wat een apart gevoel is dat als je uit zo'n toestel springt! Je valt met een rotvaart naar beneden, ongeveer met 200km/hr. De lucht giert om je heen en het is op die hoogte ook best wel fris, zo'n 5 tot 10 graden. Je voelt het alleen snel warmer worden. Op 6000 feet moest de hand naar achteren naar de handle van de parachute en op 5000 moest ik hem opentrekken. We hebben toen een vrije val gehad van ongeveer 1 minuut! Nadat ik dit gedaan had, ontvouwde de parachute zich gelukkig. Het geeft best wel een ruk als dat ding zich ontvouwd, je vertraagt best snel tot een normale daalsnelheid. Toen we eenmaal gestabiliseerd hingen hebben we nog wat bochten gemaakt, het viel me op dat je echt heel snel kunt draaien, de bochten kunnen zo scherp zijn dat je echt horizontaal in de lucht hangt. Na een tijdje kwamen we dichtbij de grond en landde de instructeur ons netjes.Het gevoel dat je dan hebt is erg moeilijk te beschrijven, het geeft echt zo'n kick, de adrenaline spuit nog door je aderen
.Na een tijdje kwam de instructeur terug met een certificaat en een t-shirt, waar op de achterkant staat "I jumped from 13.000". Een erg leuk aandenken aan dit! Hierna sprongen nog andere klasgenoten want we konden helaas niet allemaal tegelijk (ik sprong tegelijk met 4 klasgenoten), toen ook zij gesprongen waren (en weer geland) zijn we op het veld nog wat gaan eten en zijn daarna weer teruggegaan. Als ik de kans krijg doe ik dit zo weer!
(Mariëlle komt naar beneden zetten)
Ik heb helaas nog geen foto's waar ik zelf op sta, die komen hopelijk later nog.
Maandags heb ik gebruikt om lekker uit te slapen, in het zwembad te liggen en de vlucht van dinsdag voor te bereiden (Scottsdale-Prescott-Kingman-Lake Havasu-Blythe-Buckeye-Scottsdale). Ik vloog hiervan het eerste deel tot Lake Havasu. Het verslag van deze vlucht komt later.
